سیلووت دندانه دار و متقارن این بنا، به راحتی در محیط اطراف خود قابل تشخیص است. نمای دیاگرید (در هم تنیده) از قاب فولادیِ مثلثیِ تشکیل شده که %۲۱ کاربرد کمتر فولاد نسبت به همین گونه ساختمان های سنتی را به دنبال داشت. همچنین نکته ی تاثیرگذار این بنا، استاتیک آن است. زمانی که مشخص می شود %۹۰ از ۱۰۴۸۰ تن فولاد استفاده شده حاصل متریال های بازیافتی است.

برج هرست در لحظه ی بسیار پر اهمیت در تاریخ آمریکا پا به صحنه گذاشت، چنانکه بنای مذکور اولین آسمان خراشی بود که پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ ساخته شد. وقف  فاستر و همکارانش به طراحیِ های بی نظیری با هر پروژه واضح تر می شد تا اینکه برج هرست جایزه ی آسمان خراش امپوریس (Emporis Skyscraper Award) سال ۲۰۰۶ را به عنوان بهترین آسمانخراش سال در جهان دریافت کرد.

سنگ های آهک رسانای گرمایی، کف آتریوم را پوشانیده اند و لوله های پلی اتیلن که آب را به منظور کنترل دمای محیطی ساختمان به گردش در می آورند، را پوشش می دهند. در اوقات بارانی، آب باران بر روی بام جمع و سپس در زیرزمین ذخیره می گردد، و در لوله کشی کف، آبیاری و تندیس آبی در لابی استفاده می شود.

آبشار یخ، این تندیس آبی که ارتفاعش به سه طبقه می رسد، از هزاران پنل شیشه ای تشکیل شده، و همچنین در [فرآیند کنترل] شرایط دمایی ساختمان بواسطه ی برودت و تزریق رطوبت به هوای محیط با بهره بری از همان آب باران بازیافتی، شرکت می کند. برج، در دوره ای طولانی از سال، از طریق تهویه ی طبیعی؛ در دمای نرمال باقی می ماند.

روش دیگر در کاهش هزینه های این برج، بهینه سازیِ مقدار نور طبیعی سیال در سراسر ساختمان است. در راستای ایجاد حد اعلی نور، فاستر دیوارهای داخلی را محدود ساخت تا نور کمتری توسط آنها حذف شود. حسگرهای نوری نیز به منظور اندازه گیری مقدار نور طبیعی و واکنش خودکار آنها با توجه به نور مورد نیاز به کار می روند.